آرشیو آذر ماه 1398

پاییز به پایان رسیده بود . حال نوبت فصل دیگریست ، درست زمانی که به برگ های نوازنده دل بسته بودم ؛ درست زمانیکه با صدای باران لبخند میزدم ...
تمام شد.
آهسته قدم برمیداشتم و تصور میکردم ؛ طعم پاییز را میچشیدم اما واقعیت ، چیز دیگری را بیان میکرد.
حال، می خواهم وارد دنیایی جدید شوم ، نمیدانم از کدام راه شروع کنم  اما میروم تا وقتی که پیدایش کنم . راه تا دلم میخواست برایم بی انتها بود؛ همانند آسمان!
سرم را به آرامی بالا گرفتم ، ندایی با نسیم سرد زمزمه کرد:"همیشه نگاهت به آن بالا باشد ، تا دلت از دلواپسی ها نگیرد"
 لبخندی به لبم نشست ، چیزی که باعث میشد حرف هایم  را با این دنیای جدید آغاز کنم:
"زمستانم باش
از یادم ببر
که پاییز من ؛پاییز خوبی بود
شب هنگام پر از برگ های خزان
و فردایش؛دیگر نبود..."
 با اینکه پاییز من به پایان رسیده است ، رویاهایم را رها نمیکنم ؛ به دنبال نشانه ها میروم تا اینکه به آرامش برسم . ناامید نمیشوم چون در سردترین روز های زندگیم هم ، حتما دستان گرمی وجود دارند که دستانم را محکم بگیرند و امیدوارم کنند . چشمانم را به آرامی بستم...
 حس میکردم ، وزش باد ؛ پاهای ایستاده ؛ دست های به هم وصل شده ؛ همه را حس میکردم .
همه جا روشن است ، سفید !
به خاطراتم برمی گشتم ؛ آینه ای روبرویم ظاهر شد ،و دیدم ؛ کسی که که هیچوقت تا به حال با دقت ندیده بودمش . چهره ای که در حسرت برگ های زرد و بارانی دوباره در او دیده میشد.
آن لحظه ناراحت شدم که چقدر خودم را می رنجاندم به خاطر کار های که کرده بودم از خودم عذرخواهی کردم
و قول دادم ، که هیچوقت پا روی دل خود نگذارم و بیشتر لبخند بزنم ...
دیگر ، ردی از آن آینه باقی نمانده بود ، چون رفته بود ؛ رفته بود چون به من اعتماد کرده بود و میدانست من روی قولی  که دادم می ایستم و دلش را نمی شکنم.
چشانم را گشودم ، نم نمه ای بدون بال فرود می آمد , روی گونه هایم می لغزید ، صورتم را نوازش میداد، نوازنده ای دیگر از خدای غزل ؛ دانه های برف...دانه ای که دنیا را بی هیاهو در دستانش میگیرد .زمستان بهار دیگریست که آرام میکند ، عقل ها را با سفیدی اش .
اکنون رویاهایم را نشانه گرفته ام و رهایش نمی کنم چون میدانم وقتی غرق این دانه های آرامشم ؛ موقع رفتن ، رد پا میگذارم ، هر موقع خواستم برمیگردم و هر موقع خواستم ادامه میدهم ...

موقعی که خورشید طلوع می کند ؛ یا می خوابم و رویاهایم را تماشا می کنم ، یا بیدار می شوم و بدنبال رویاهایم میروم...
اما امروز خورشید را ندیدم؛ ندای روحم باز نوازشم می کند و زمزمه وار می گوید: پاییز است ؛ خورشید هم دلش می گیرد حتی اگر بارانی نباشد...
خورشید نبود ولی هوا روشن بود ؛ انگار هم حاضر و هم غایب بود...زمزمه های دلم با دیده هایم گره میخورد و تمام پنهان ها برایم آشکار میشوند؛حس می کنم یکی با من ، همه جا می آید.
قدم هایم را آرام بر میدارم تا آرام آرم دور شوم ؛ از خانه و خانواده ، از چهره ها و از خودم ، و می رفتم و میرفتم ، از صفحه ای به صفحه ای ، از شهری به شهری ، زیر آسمان وطنی که در آن فقط مرگ را به مساوات تقسیم می کردند.
نگاهم را به اطرافم دوختم ، امروز من از سایه ام هم دور شده ام . دوباره به آسمان زل زدم ، خورشید هنوز هم پشت ابرهاست...تماشا می کردم کسانی را که بدون چتر می رفتند ؛به غیر از من کسانی هم بودند که منتظر خورشید بودند.
دیگر به آخر خط رسیده بودم ، به دشتی پر از برگ های جامانده درخت . نشستم و گفتم : از چه دلتنگ شدی؟!
ناگهان صدای خوش آهنگی گفت : خواهان شبم اما ، ماه بودن خصلتم نیست...
نوری غم انگیز دشت را فرا گرفت . سایه ام را تماشا می کردم و می شنیدم ، صدایی که از ته دل می گفت و افسوس می خورد؛ انگار دشت چشم فرو می بست...
همیشه فکر می کردم ،هیچ کس به اندازه خورشید خوشبخت نیست...اما امروز دیده هایم چیز دیگری می گوید ؛ آری ، ماه ، آرزوی خورشید است و چه بد که این آرزو ناکام است. در دلم می خوانم: شاید خورشید هم آرزوی ماه باشد؟! 
خورشید انگار ندای دلم را شنیده بود ؛ چون با خیال آسوده غروب می کرد‌؛ مثل کودکی که سیر می خوابد...
با لبخند تلخی گفتم: چرا آخر هر قصه باید رفت؟
آوای خورشید گفت: برگشتن به جایگاهی که میخواهیم پایان قصه میشود...
پرسیدم: جایگاهی که میخواهیم؟
گفت: آری ، ما سرنوشتمان را ، خودمان می سازیم...
حالا میفهمم که چرا غروب خورشید غمگین است ؛ چون رویای بزرگ ناکام دارد، تنهاست و آغوشی ندارد.
آری پاییز ، کار خودش را کرد ...
شب بود ، کنار پنچره ایستاده بودم ؛ زمزمه وار گفتم: سلام ای ماه ! خورشید گفت اگر ماه را دیدی سلامم را برسان ؛ چون نه می تواند ماه را ببیند
و نه می تواند ماه باشد ، خوشبحالت که چقدر خورشید دوستت دارد.